Piękno jest terminem bardzo trudnym do zdefiniowania. Dla każdego bowiem oznaczać może coś zupełnie innego. W ogólnym rozumieniu jest cechą subiektywną, ciężko nazywalną i niepoliczalną.
W definicji encyklopedycznej piękno stanowi własność o charakterze pozytywnym. Jej wartość dodatnia bazuje na harmonii, odpowiedniej proporcji, stosowności i umiarze. Odbierane jest przez zmysły człowieka.
Takie pojęcie piękna to bardzo tradycyjne jego rozumienie. W myśl tej zasady odpowiednie proporcje np. dzieła gwarantują mu piękny wygląd.
Podobnie jest z harmonią kolorów. Zestawienia dopasowane, łagodnie sobie odpowiadające czy nie zwracające na siebie zbytniej uwagi wywoływać będą u człowieka pozytywne uczucia. Piękno wyraża się także w umiarkowanym użyciu środków.
W tradycyjnym jego ujęciu przesada nie dobrym doradcą, a symetryczność i porządek gwarantują efekt wpływający pozytywnie na zmysły. Takie ujęcie piękna to podejście konserwatywne, nie zawsze mające rację bytu i zastosowanie. Aczkolwiek tradycyjny stanowisko w temacie piękna na pewno godzi się z popularnym przysłowiem, iż „piękno tkwi w prostocie”.