Buddyzm, tak jak inne religie, posiada swoje postulaty względem każdej sfery życia. Jednak, w odróżnieniu od innych wierzeń, jasno określa i opisuje wzorową rzeczywistość oraz pożądany sposób życia człowieka. Dotyczy to nawet spraw związanych ze sztuką. Buddyjska filozofia zen postuluje przede wszystkim skromność, spokój i prostotę. Na tych założeniach opiera się całe ludzkie życie.
Prostota uważana jest za doskonałe piękno, do którego powinny być skierowane wszelkie dążenia. Człowiek powinien wzorować się na naturze, która działa w sposób dynamiczny i intuicyjny korzystając z nieskomplikowanych procesów twórczych. W buddyjskim opisie sztuki pięknej i idealnej odnajdujemy często takie sformułowania jak: surowość, przyciszenie czy powściągliwość. Malarstwo buddyjskie charakteryzuje prostota użytych technik, brak trójwymiarowości oraz użycie materiałów pochodzenia naturalnego. Przykładem najbardziej surowych technik buddyjskiego malarstwa mogą być zenga oraz haiga.
Prezentują obrazy surowe, naturalne, malowane spontanicznie na wzór nieokiełznanej przyrody o niepojętej mocy.